Friday August 25th
Langzamerhand geven we het op met onze chauffeur (C3). Hij verstaat eigenlijk
geen engels en hij kan eigenlijk niet rijden. Het schakelt snel op en zit al in
de vierde of vijfde versnelling wanneer hij 60 rijdt. De auto schudt, hij kan
geen vaart maken ... Tineke heeft hem er over verteld – en ik heb een paar
pogingen gedaan .. hij begrijpt het niet. Als ik zeg : ‘you switch gears too
fast’, kijkt ie me verbaasd aan, pulkt aan zijn kin en vraagt of ie te snel
rijdt.
’t Is verspeelde moeite denk ik. Ik vertel hem net dat ie bij 70 km/uur wel in
de 3e versnelling kan rijden. Dus zegt ie : ‘3 is good ?’ Ik zeg van
ja, maar nu blijft ie alles in de derde versnelling rijden.
Moeite heeft ie ook met lineair denken .. hij kan niet begrijpen als je zegt dat
je eerst naar de ene winkel wil, dan naar de boekwinkel en dan naar de
groenteman .. dan vraagt ie : ‘groenteman ?’
Laat ik maar ophouden over C3 – oftewel flappermans – een best jong – maar geen
chauffeur.
Wanneer ze je veel problemen toewensen zeggen ze wel eens : ik wens je veel
personeel toe.
Nou dat klopt. Tineke moet het verhaal van de schoonmaakster maar opschrijven :
S3 is inmiddels vertrokken.
Verder hebben we het hier best IN DEN VREEMDE.
Het verkeer is een crime – dat wel.
Maar ik geniet elke ochtend als ik al die activiteit zie van al die mensen.
Sommige mensen zijn arm en leven in tentjes en hutjes, maar ze hebben hun eigen
leven en wereld en schijnen er niet zo mee te zitten. Ze hebben hun bedoening,
ze hebben lol, ze koken, poetsen hun tanden langs de weg en borstelen hun haar
.. (ik denk dan maar zo – ze doen hetzelfde als wij – ze hebben alleen nog geen
badkamer en muren).
Dat is wel het mooie van India – dit gaat allemaal vrij harmonieus samen. Er is
geen scheiding.
Ik heb kennis gemaakt met een Amerikaan die voor HP werkt en hier 3 jaar heeft
gewoond.
Hij woont nu in Bejing/China. Erg aardige man. Zijn vrouw kent hier veel mensen.
Tineke neemt kontakt met haar op om te zien of ze ergens een ingang kan vinden
voor haar activiteiten en werk.
Warren – die Amerikaan noemde dat het grootste verschil tussen China en India.
In India is het een openlijke chaos – en een werkelijkheid die door iedereen
wordt gedeeld. In China is alles afgeplakt en wordt gedaan alsof armoede niet
bestaat door het niet openbaar te laten zien.
Da’s het mooie aan de cultuur hier in India .. de openheid – en werkelijkheid
die gedeeld wordt door iedereen.
Yara begint langzaam te wennen op school. Ze heeft al een paar vriendinnetjes.
Maandag is de grote dag : haar verjaardag. Zij en Tineke zijn bezig met de
voorbereiding voor een kinderfeestje : Nederlandse Dansles.
Op muziek van K3. We
zullen verslag doen. We zullen haar vragen dit weekend zelf een stukje te
schrijven in dit dagboekje.
Op m’n werk begin ik vorm en struktuur te vinden en aan te brengen. ’t Is allemaal
wel een beetje basic – maar nodig om te beginnen. Mijn vorige baas in Ierland is
inmiddels vertrokken – net nadat ik had toegezegd wel naar India te willen gaan
vertelde hij me dat ie HP ging verlaten – motiverend toch ! Nu een nieuwe baas
in Amerika.
Ik moet begin Oktober naar Boston/Marlborough om hem te ontmoeten een reis van
ca. 24 uur – ik probeer een overstap in Nederland te regelen, zodat ik een paar
dagen kan blijven.
Ik begrijp dat de veiligheidsmaatregelen voor Amerika nog steeds van kracht zijn
– dus alleen baby-voeding mee in de handbagage.
Ik
heb nu ook een lokaal mobiel nummer – om je te laten registreren moet je
werkelijk alles overhandigen – wat een papierwinkel – en dat alleen voor een SIM
kaart. Nou ja – de mijne doet ’t nu. Die van Tineke hebben we een week geleden
gekocht en aangevraagd, maar die is nog steeds niet aktief. Ze
zouden hier een leger ‘logistieke’ specialisten naar toe moeten halen - er is
veel werk te doen..
Door een goede analyse van de verkeersstromen in- en uit de stad, de
verschillend snelheden van verkeersdeelnemers op de weg, het afsluiten van
sommige af- en opritten, het niet toestaan van langzaam verkeer op een wat
grotere weg ... met mijn boerenverstand zie ik dat er snelle verbeteringen
mogelijk zijn ..
Misschien is het wat ik eerder schreef wel de noodzaak om de werkelijkheid die
er is met iedereen te delen, die er aan bijdraagt dat iedereen van dezelfde weg
gebruik wil maken omdat ie er voor iedereen is : handkarren, ezels, brommers,
vrachtauto’s en voetgangers...
Genoeg beschouwende woorden – aan het werk nu .. een uur in de auto gezeten op
weg naar mijn werk.
Schoonmaakster S3- ervaring
De hulp van de buren, S2 was een prettige vrouw, kon goed Engels en wilde wel
werken. Maar ja na twee dagen kwam ze drie dagen niet meer opdagen. Ze mompelde
iets over school kinderen. De hulp van onze overburen had haar dochter al op ons
af gestuurd. Drie dagen lang aan de deur staan bellen of ze toch alsjeblieft
voor ons mocht werken. Dus heb ik de dochter verteld dat ze vanaf maandag mocht
komen werken. Toen ze deur uit ging keek ik haar nog even na en maakte ze een
Yes-teken. Mooi om te zien hoe blij ze was. Ik had er ook helemaal zin in.
En ja hoor maandags was ze er. Ze heet Sujetha, 16 jaar werkt al sinds haar vader 7
jaar geleden is overleden. Heeft altijd op het land van Shiva gewoond en
woont sinds dit complex in Whitefield met haar moeder. Ze vertelde geen
ontbijt te hebben gehad en wel wat te lusten. Uitgelegd dat ze betaald
krijgt om schoon te maken en zelf voor eten moet zorgen. Een opdracht
van Shiva om alles vanaf het begin goed duidelijk te maken en regels te
stellen. Later kun je dan wel wat extra’s geven en de teugels wat laten
vieren. Met een knoop in de maag haar dus laten werken. Haar uitgelegd
eerst alles met de stofzuiger schoon te maken en dan te soppen. Een
stofzuiger had ze nog nooit gezien en schrok een beetje van het geluid.
Toen ik haar het principe uitlegde, dat een bezem -In India een broom
genoemd, waarmee ze werkelijk alles schoon denken te maken- stof
verplaatst en een stofzuiger dit opzuigt, wilde ze het wel proberen.
Haar tanden mooi wit ontbloot.. Ze heeft van ‘s morgens 9 tot ‘s middags
14.00 met het ding het huis gedaan. Dan moet je weten dat we bijna niets
in huis hebben staan en je zo overal langs kunt. Maar afijn ze kon met
de badkamer beginnen. S2 had al drie dagen gesopt in de badkamer en dan
nog glimt er niets. Wat je niet ziet maken ze niet schoon. Dus ik zal je
besparen hoe het er onder de wastafel uit zag. S3 was een leuk meisje
wat erg haar best deed. ‘s avonds zat ik al met Paul te bomen om haar ‘s
middags of zo een uurtje schrijven te leren, dat had ze namelijk niet
geleerd. De volgende dag ging prima, ze heeft de vloer van onze slaapkamer gesopt ... op mijn
manier (dus duurde bij haar een hele dag, maar dan is het wel schoon).
Zonder problemen. Ze wilde zelfs doorwerken om ook de afwas te kunnen
doen en de toilet van de hulpen. Die zit aan de buitenkant van het huis
en had ik nog nooit wat mee gedaan. Als je alleen al de deur opendeed
ging je bijna plat. We hadden lol samen en ze had plezier in het werken
... zo leek het.
De volgende morgen was ze er niet op de afgesproken tijd, ik kreeg al
argwaan. En ja hoor iets later kwam ze vertellen dat ze niet kon blijven
omdat ze geen eten kreeg en haar moeder geen geld wilde geven voor eten.
Ik vroeg wat de werkelijke reden was, maar die gaf ze niet. Even later
kwam moeder vertellen dat haar dochter zere handen had van het boenen en
meer geld moest hebben, ze moest veel te hard werken.
Uitgelegd dat ik twee verschillende verhalen heb en zeker niet van plan ben meer te
betalen.
‘s avonds komt een andere buurvrouw naar me toe. Ze wilde me waarschuwen
voor S3, die was ook haar hulp geweest, maar erg veel uit huis gestolen.
Tja dan voel je je wel bedonderd. En met tegenzin heb ik gekeken of er
wat miste uit huis ... tja wat snoep en kauwgum, ze zal er vast een
goede bestemming voor hebben gevonden
Dit keer geen via via hulpen meer, maar een agentschap in de arm nemen.
Dus weer zelf aan het poetsen geslagen. Want een huishouden in India is
wel wat anders dan in ons schone landje in Europa. Veel stof, rode
zandklei, muggen muggen muggen en vliegen vliegen vliegen. Alles moet je
bijhouden, anders is het zo gedaan. Net het kantoortje gezogen (3 dagen
niets aan gedaan) het lag al weer vol stof en vliegen. We hebben
hordeuren voor de ramen.
PostpakketjeKennissen uit Beekbergen gaan 1 september trouwen. Een pakje versturen
duurt ongeveer 10 dagen dus ik ben ruim op tijd begonnen. Ik zal niet
zeggen wat ik gekocht heb, voor het geval ze het lezen, maar iets van
stof ... kan niet stuk in de bezorging. Stevig in plastic, toen in een
grote enveloppe en de chauffeur gevraagd op weg naar zijn huis het naar
de post te brengen. Een kwartiertje later stond hij weer voor de deur,
er moest wit katoen overheen. Ach nee, hij bedoelde natuurlijk karton (carton
ipv cotton) z’n Engels is niet zo best. Dus ik heb de randen van de
enveloppe nog een keer goed met plakband dichtgeplakt en hem de volgende
dag geprobeerd weer gepost te krijgen.
Tijdens een bezoek aan een Engelse test, Flappermans opnieuw naar de post gestuurd
en gevraagd te doen wat er gedaan moet worden om het pakketje weg te
krijgen. Ik kom de les uit en hij staat er nog met het pakje. Moest echt
katoen om heen. Ik naar het postkantoor om te kijken wat ze nu willen.
Loket 1 (10 minuten in rij) verkoopt alleen postzegels die doet niet aan
snelverzending. Loket 2 (15 minuten in de rij) wil er echt katoen om
heen, want papier ook geplastificeerd papier scheurt hier kapot tijdens
het transport. Gevraagd hoe ik dat geregeld krijg. Buiten zijn een paar
naaiers die er wel wat om heen naaien en dan moet je maar terugkomen.
Inmiddels was het te laat geworden om dat nog voor elkaar te krijgen,
Yara moest gehaald. Het eerste naaiatelier had ook geen tijd. C3
helemaal van z’n stuk gebracht dat hij dit pakketje niet gepost had
gekregen. Ik hem uitgelegd dat als Paul of ik ergens zijn en hij lang
moet wachten de volgende morgen hij het pakketje moet zien te regelen.
Hij blij.
De volgende dag moest ik veel boodschappen doen, zien wat te kopen voor
Yara’s verjaardag. De C3 rij-ervaringen nog ter zijde, hij had
ondertussen het pakketje gewoon in de auto laten liggen en niets mee
gedaan. Tja dan volgt:
-
op weg naar huis heeft hij het pakketje in katoen laten naaien
-
komt thuis om het adres er opnieuw op te laten zetten
-
komt een half uur om drie voddige formulieren in te vullen
-
(Naar wie het gaat, van wie het komt, wat er in zit,
hoe we hier wonen etc etc.
-
postkantoor was dicht.
Volgende dag heeft hij het pakje gepost en verteld mij lachend dat het
maar 3 dagen heeft geduurd.
Overigens was het wachten in het postkantoor één groot feest. Het is onvoorstelbaar
dat in die chaos überhaupt een pakketje aankomt. Veel mensen halen en
brengen ook geld bij het postkantoor. Dus in een veel te kleine ruimte
moet veel te veel gedaan worden. Alles stond vol met papier en kasten
vol met schriften,mappen uitpuilend van papiertjes en aantekeningen. Een
vrouw zit stilletjes in een hoekje met stapels rekeningen (zo lijkt
het) alles op te tellen. Een ander vrouw verplaatst op haar buro het
ene stapeltje naar links en het andere naar voren. Weer een ander komt
met een jutezak vol post binnen en sleept die naar een niet
definieerbare plek en trekt weer weg. Zo’n 15 mensen allemaal druk met
wat anders. Ook de rijen mensen die wachten zijn een film waard,
rochelend, neus pulkend, krabbend in kruis, geduldig op hun beurt
wachten. Niet de rijken, die lijken het vulgair te vinden dat ze zo
tussen alle pleps moeten staan. Ik heb liever te doen met de mensen die
bezig zijn te overleven. Hard om te zien, maar berustend in hun lot
waarin ze op deze aardkloot zijn gekomen. Dit was overigens een groot
kantoor, want eerder was ik bij een agentschap daar zaten drie mensen,
maar volgens onze ARBO hadden dat er vast niet meer dan 1 mogen zijn.
Gisteren was het zondag – en groot Hindu feest : het feest van Ganesha – de god met de
olifantenkop. Het is de god die obstakels in het leven wegneemt. Ze
aanbidden hem, offeren van alles aan het beeld van die god, en dan na
een paar dagen wordt het beeld in de rivier gegooid, zodat de obstakels
en alles met de rivier wegspoelen. We hebben de viering in het clubhuis
meegemaakt. Grappig. Iedereen weer feestelijk aangekleed. Een paar
meisjes deden nog een gratieus dansje.
Zaterdag zagen we langs de kant al allemaal beelden te koop.
We waren onderweg naar de bank – om Tineke bij te laten schrijven op
onze gemeenschappelijke rekening.
Nu we er met z’n drie-tjes waren en alle papieren bij ons hadden ging
het relatief snel. We moesten alleen wat wachten .. Yara heeft haar
huiswerk gemaakt. Eerst waren we bij Airtel geweest. Ik had ruim een week geleden een mobiel abonnement
aangevraagd, maar dat werkte nog steeds niet – ondanks 20 telefoontjes
met de Airtel helpdesk (die kunnen ze trouwens onmiddellijk opheffen
zonder dat iemand het merkt)
Wat bleek – de jongen die mij een abonnement verkocht had was vergeten te zeggen dat ik
nog een borg moest storten van 200 Euro. En daarom was de SIM kaart nog
niet geaktiveerd. Ik was al kwaad toen ik de zaak inkwam .. niemand
maakte excuses, of had enige notie van een klant. We hebben aangegeven
dat we niet van plan waren die borg te betalen na al hun gedoe en
fouten. Een heleboel heen en weer gedoe .. toen heb ik maar gezegd dat
ze de hele bende konden verscheuren – we zoeken wel ergens anders wat ..
Alleen voor een mobiele telefoonabonnement ..
Nu maar weer zien dat ik wat geregeld krijg met Mohammad bij HP.
Zondag September 3rd
Er is weer het een en ander gebeurd de laatste week. Een kort overzicht.
Maandag was natuurlijk Yara’s verjaardag, met kadootjes op bed en het
openmaken van de post.
Yara voelde zich helemaal jarig. Op school wordt er hier alleen
gezongen, je
mag geen traktaties meenemen. ’s Middags hadden we Shiva en
zijn vrouw uitgenodigd, de buren (Britta, Lucas, Gaya en Giulia) en
Nancy – degene die ons wegwijs heeft gemaakt in Bangalore.
Op zondag hadden Tineke en Yara een echte Nederlandse appeltaart gebakken. Hij moest wel
erg lang in onze magnetron. Tineke had geprobeerd kaneel te kopen .. cinnamon.
Maar dat hebben we alleen maar gevonden als stukjes, dus niet gemalen.
De appeltaart smaakte er niet minder om.
Nancy kwam niet, maar liet iemand sturen met een doos chocolaatjes. Ik
vond het niet erg – des te meer appeltaart was er voor ons over. De
schoondochter van Shiva en haar kinderen waren er ook. Erg gezellig.
Woensdag hadden we onze culturele kennismaking met India. Een consultant –Shiv- kwam de
hele dag langs om ons alles te vertellen over India, de godsdiensten, de
provincies, gebruiken en verschillen met andere culturen. Interessant.
Af en toe een beetje langdradig.
Wat me opviel :
-
in de Indiase cultuur is de familie en relaties het belangrijkste.
-
Veel godsdienstige rituelen zijn begonnen als gebruiken en langzamerhand
opgenomen in de godsdienstige rituelen.
-
Hinduisme is een open godsdienst met veel goden – niets staat vast en
alles is open
-
Door generaties van onderdrukking, overnames en slechte omstandigheden
zijn Indiërs erg goed in staat te overleven en kunnen ze van nature goed
overweg met veranderingen.
-
Indiërs zijn daardoor dualistisch. Er kan overal troep zijn, maar hun
eigen straatje vegen ze schoon.
-
Ze kunnen slecht nee zeggen. In feite zijn er 8 verschillende manieren
om ja te zeggen, waarvan er 5 nee betekenen.
Tussen de middag kwam de vrouw van Shiv langs om te vertellen over
gebruiken en eten. Om dat beter vorm te geven zijn we gaan lunchen bij
de ‘Coconut Groove’ een restaurantje niet ver hier vandaan. Tineke wilde
daar altijd al eens naartoe. Leuk om dat uitgelegd te krijgen. Shiv
vroeg aan de gastheer of we misschien in de keuken mochten kijken – maar
dat ging niet. Toen we er later nog eens waren begreep ik denk ik wel
waarom – naast het restaurant is een kleine overkapping met zeildoek –
buiten aan de weg – aan de geluiden te horen stonden ze daar te koken.
Ongelofelijk scherp en pittig eten. Maar wel heerlijk. We hadden het
inmiddels opgegeven met onze chauffeur. We noemden hem ook wel Sjors.
Yara zei altijd : Sjors en Sjimmie en zijn hondje Flappermans.
Na een gesprek met de travel desk van HP kreeg ik vrijdagavond te horen
dat we een andere chauffeur zouden krijgen. Zaterdag-ochtend stond C2 (Sunil)
weer op de stoep met z’n Skoda. Maar dat blijkt nu tijdelijk te zijn.
Maandag komt er een nieuwe chauffeur – C4. Ik ben benieuwd.
Zaterdag ochtend
bij de zoon van Shiva geweest. Die heeft hier voor aan de weg een
bedoeninkje. Ze hadden het al eens over een print-shop gehad en het
feit dat hij daar HP printers heeft staan. Wat blijkt in die schuur aan
de weg hebben ze een hele drukkerij. Ze doen alle drukwerk. Digital
print, offSet, enkel-kleur, muliti-color, zeefdruk, nieten, inbinden,
nummervellen, stansen, snijden ... alles. En dat in een kleine schuur.
Prachtig om te zien. De zeefdruk gebruiken ze om logo’s op briefpapier
te printen. Da’s geen machine maar een enkele zeef op tafel gemonteerd.
Iemand zeeft het logo met de hand op een vel. Vel per vel. Iemand anders
maakt legt de natte velletjes in een schap om te drogen. Binnenkort gaan
ze verhuizen naar een grotere fabriek in Varthur. Ik wil eigenlijk zien
dat ik nog wat foto’s kan maken voor dat ze gaan verhuizen.
En even terzijde. Mijn mobiele telefoon kan nog niet internationaal bellen. Een
aanvraag gedaan met nieuwe formulieren en documenten. Internet bankieren
is aangevraagd bij de bank maar vergt nieuwe documenten en
goedkeuringen. De bank belde gisteren en had gezien dat er een groot
bedrag was bijgeschreven op onze rekening en vroeg waar dat bedrag
vandaan kwam en waar het van was. Als het opzeggen van al deze
abonnementen enzo net zolang duurt als het aanvragen komen we er nooit
meer vanaf.
Gistermiddag was Yara’s verjaardagfeest : K3 dans-party.
Yara schrijft hoe het ging:
Hoi allemaal.
Ik heb gisteren
een feest gehad en dat was erg leuk. We hebben een dansje geleerd en een
liedje in het Nederlands.
Hier onder is een foto er van een erg gezellig feest.
Ik heb kinderen van mijn school uitgenodigd en van het park en wil je
weten welke namen? Veda (je spreekt het uit Virda) en Manci en Aashrita
(je spreekt het uit Aasfrita) en Brianna en Kavita en Darci en Maghana
(je spreekt het uit mekna) Gjulia (je spreekt het uit djulia) en Akrita.
En ik heb heel veel kado’s gekregen. En we hebben een rokje opgehaald bij een
kleermaker en de kleuren waren groen en geel en oranje en de kleuren van
de ballonnen waren dat ook. We hebben limbo dansen onder een
doesgordijn stok gedaan, we hebben in een bak met water snoep gehapt met
een blinddoek op, dat was erg leuk. En we hebben heel vaak het dansje
met het liedje geoefend,maar dat moet natuurlijk ook wel, en toen
hebben de vaders en moeders van de kinderen het dansje en het liedje
gezien. We deden het liedje : Van Afrika tot in Amerika – van k3. Erg
leuk. En toen om ongeveer 5 uur was het afgelopen.
We zijn ‘s avonds nog naar een restaurant geweest de naam was “ Coconut” , erg
lekker gegeten ik dacht toen we het voorafje kregen dat het een amuse was, maar
het was het voorafje al en toen we het hoofdgerecht kregen toen dacht ik dat
het het voorgerecht was, maar het was het hoofdgerecht en toen we het desert
kregen toen snapte ik het pas hihihi ! Leuk he. We hadden groenten-curry en een
Mutton (is lams vlees)-curry – sjonge dat was scherp en heet. We hadden allemaal
een rode mond. Er was brood bij en rijst. Het werd geserveerd op koperen bord
met een bananen blad er op en het drinken het water dus ook in koperen bekers.
Je moest met je handen eten – en Hindu’s eten alleen met hun rechterhand. Da’s
niet zo handig hoor.
Groeten Yara
|