13 September 2010
Alweer een week voorbij. Belangrijkste gebeurtenis de afgelopen week is dat onze
spullen uit Nederland zijn aangekomen – wat veel spullen ! Dat is allemaal
redelijk snel gegaan. Op een paar kleine beschadigingen na is alles redelijk
goed overgekomen. Varekamp heeft alleen niet goed begrepen wat mee moest naar
India en wat niet. Zo zijn er ongeveer 12 dozen met boeken die in Nederland
opgeslagen hadden moeten worden – maar die hebben we nu hier .. We hebben ze
maar in de dozen laten zitten en ergens in een hoge kast opgeslagen.
Als we het zo bekijken hadden we de helft wel in Nederland achter kunnen laten, maar
goed – ’t is nu hier en we hebben er plaats voor. Tineke heeft de zaak binnen
een paar dagen al op orde.
Ook onze kantoorruimte is al ingericht. Met draadloos
internet, een printer/copier en 3 pc’s is het beter uitgerust dan menig kantoor
hier in Bangalore.
En
wat een stapel afval heb je dan .. Allied Lemuir, de verhuizer, komt het vandaag
ophalen.
De coördinator van de verhuizing hier, was erg blij te zien dat we
allemaal hulpgoederen mee hadden genomen. Hij vroeg of hij me naar wat adressen
mocht rijden om het weg te brengen. Ik heb voor volgende week donderdag een
afspraak met hem gemaakt.
Gisteren was het Onam feest : het oogstfeest. Dat hebben we gevierd met de
mensen van ons
park.Yara had met
een aantal meiden en jongens van hier een dansje ingestudeerd. Hartstikke leuk.
Yara moest dansen met een jongen met een rode muts.
Zijn ouders zijn Sikh en bedekken
hun haren, hij dus ook. ’t Is net een smurf met een rood mutsje. Toen werd er
natuurlijk weer gezongen, en de vrouwen deden nog een soort offer dans. Akriti –
het meisje dat ook hielp bij Yara’s verjaardag praatte het als een volleerde
presentatrice aan elkaar. Toen rond 13.00 werd er eten geserveerd. Op
lange tafels werden bananenbladeren gelegd en eerst kregen de kinderen van alles
te eten .. Verschillende gerechten en hapjes – puur vegetarisch dus Tineke kon
haar hart ophalen. Toen we de meneer die het eten serveerde wat vragen stelde,
begon hij geanimeerd te vertellen .. leuk. Het was ook lekker – de zoetigheid na
– daar kunnen wij nog niet aan wennen – wat een suiker en zoetheid.
Personeel .. tsja.
Tineke heeft besloten het te blijven proberen met de huishoudelijke hulp (C4). Ze is
aardig en wil wel. Op de foto lacht ze breeduit.
Ze spreekt alleen geen Engels. Maar daar doet ze wat aan – ze volgt nu engelse
les, ’s avonds tussen 6 en 8 nadat ze bij ons is geweest.
Ze
is wel aardig en verbaast zich steeds over de dingen die we in huis hebben.
Zeker nu onze spullen uit Nederland zijn aangekomen. Tineke demonstreerde onze
stofzuiger met uitschuifbare buis – ze giechelde ervan. Ze vroeg zich ook af wat
wij nou met zoveel spullen moeten, we zijn toch maar met z’n 3-en. Omdat wij ons mooie tijdelijke servies nu niet meer nodig hebben heeft Tineke
dat aan haar kado gedaan – ze was helemaal blij.
De chauffeur ..
we hebben het opgegeven. We zouden een nieuwe krijgen, maar die is
nog niet gearriveerd. We behelpen ons dus nog met Sjors – Flapmans. Hij kan echt
niet rijden en begrijpt geen woord engels. Zaterdag ging Tineke boodschappen
doen, en stopte bij de dranken-winkel om een paar flesjes bier te halen.
Sjors wilde parkeren en reed net zolang door totdat ie met het linkervoorwiel in
een diep gat reed.
Omstanders hadden nog uitdrukkelijk ‘STOP’ geroepen, maar ja .. hij dacht de
auto er zo uit te kunnen rijden en begon flink gas te geven .. de aanwijzingen
van Tineke en omstanders totaal negerend, terwijl duidelijk was dat de auto
eruit getild of gehesen moest worden.
Wat een kluns. De buren waren zo vriendelijk Tineke even op te halen bij de
Foodzone.
Na een half uur was het Sjors met omstanders gelukt (waarschijnlijk : omstanders
met Sjors) de auto eruit te tillen en kon hij weer met ons mee naar huis – zich
verontschuldigend.
Vanmiddag moest er nog groente gehaald worden……. Sjors rijdt Tineke naar Hopcom
(een plaatslelijk
door de overheid georganiseerd groetenkraampje) en zegt al lachend…closed mam
closed at three. En dat niet vooraf zeggen.
Zaterdag middag naar de Dutch Bangalore Club geweest.
Een aantal Nederlanders hebben een club opgericht : Dutch Bangalore Club,
John
Houtbraken is de secretaris. Ze organiseren kleine bijeenkomsten en barbeque’s
en zo.
Zaterdag was een gewone soort kennismaking.
Open huis bij een paar
Nederlanders daar in Palm Meadows – wel grappig om zo tussen Nederlandse
families te zitten. En een apart groot huis. Lekkere hapjes, wat gepraat en
mensen ontmoet .. we zijn niet te lang gebleven omdat er nog zoveel dozen
uitgepakt moesten worden ..
Omdat het vandaag 11 September is zijn er op m’n werk verscherpte
veiligheidsmaatregelen. Er is al een aantal dagen meer security personeel
aanwezig. Misschien verwachten ze iets.Ik zal me niet verdacht maken. 11
september is ook de dag dat Yuri jarig is, gefeliciteerd jongen, we bellen je
nog even.
Intermezzo.
’s Morgens worden we vaak wakker gemaakt door een vogel die een raar geluid maakt.
Een lang eentonig geluid.
Hard en scherp krassend, een geluid als van een rookmelder.
Erg doordringend – waar je naar wakker van wordt. Nou kan ik veel dingen van de
schepping waarderen, maar van sommige dieren vraag je je toch echt af wat de zin
er van is. Ik bedoel, als deze vogel de eerste stap in de evolutie was, om
uiteindelijk uit te monden in een echte rookmelder – dan goed. Maar deze vogel
krast en snerpt zonder dat er enige aanleiding van rook of vuur is. Hij heeft
ook geen rood wratje of rode snavel, dat door jaren van evolutie zou kunnen
uitgroeien tot een mooi waarschuwingslampje of zo. Dus dit beest is niet het
begin van iets, laat staan het eind van een evolutionair proces. Wat moet je er
dan mee. Ik zou zeggen : snel uit laten sterven. Als een vogel die zo’n geluid
maakt in volstrekt onnodige situaties zich verder evolueert, moet je niet denken
aan de gevolgen. Omdat niemand de vogel met z’n geluid serieus neemt, zal hij
waarschijnlijk een steeds harder en scherper geluid gaan maken. Daarvoor moet
hij een grotere keelholte ontwikkelen, zodat zijn afzichtelijke uiterlijk zich
nog zal verergeren. Omdat de andere beesten hem lelijk gaan vinden, zal de
rookmeld-vogel een minderwaardigheidscomplex ontwikkelen, en zich gefrustreerd
gaan voelen. Dat zal aan zijn geluid te horen zijn – een schelle, snerpende toon
met een sterk gefrustreerde klank. Eigenlijk zou de vogel in therapie moeten –
maar ja, daar heeft de schepping nou net niet voor gezorgd : er zijn geen dieren
met een therapeutische inslag of verzorgende natuur. Nee – da’s weer zo’n gebrek
in de schepping dat ik volgende keer zal bespreken. Al met al zal de
rookmeld-vogel zich ontwikkelen tot een onooglijk, lawaaierig type, dat zich
alleen in achterstandswijken kan ophouden. De verschoppeling van de evolutie –
hoewel er meer dieren zijn in deze categorie, maar daarover later meer.
Voor dit schepsel Gods zou ik zeggen – snel uit laten sterven – niemand die er
wat aan mist – de vogel zelf in de laatste plaats.
En bij de Gamma verkopen ze heel behoorlijke rook-melders met een mooi rood
waarschuwingslampje.
Zo zie je maar weer, als de evolutie niet zorgt voor overbodige zaken dan doet
de Gamma het wel.
Morgen – Donderdag – krijgen we een nieuwe chauffeur : Mr. Basha in onze telling
C4 als ik me niet vergis. Ik ben benieuwd.
|