Paul van Ingen
 


In de periode van Augustus 2006 tot Augustus 2010 hebben wij in Bangalore/India gewoond en gewerkt.
Op gezette en ongezette tijden schreven we onze ervaringen op.
Hier vind je een overzicht van deze dagboekjes ..
Een link naar specifieke informatie over het 3D Leefbaarheids project vind je hier ook.

 

    

          www.paulvaningen.nl         www.in-z.nl         www.wijkinzicht.nl


 
 
 
 

 
 India - 13 - November 2006

 

Voor Paul is de week slecht begonnen, nog steeds buikloop, maar goed geëindigd. Maandagmorgen nog maar even samen naar het ziekenhuis Manipal geweest. Het fenomeen huisartsen zoals je dat in Nederland kent, heb je hier niet, en anders weet je niet of ze goed zijn. Afijn op een half uur rijden heb je dan ook wat. We kregen een doorverwijzing en ja hoor na een uur werd er een uitgebreide ondervraging gestart. Even op de tafel liggen en met een lading medicijnen weer naar huis. Terwijl we zaten te wachten op het consult konden we de baliedames goed gadeslaan. Voor elk soort functie en volgens ons ook voor elke afdeling weer een ander uniform. De drie achter de balie in bordeauxrood saree. Soms moest er een papiertje uitgeprint worden. Dan werd de zorgvuldig gesloten stalen kast met een rammelende sleutelbos geopend en een papiertje er uitgehaald. Papier is hier heilig. Je ziet ook gelijk het verschil in hoe een dokter ze behandeld. We waren er ‘s morgens dus zo af en toe kwam er eentje binnendruppelen. Een man werd amper wat gezegd, behalve een map in de hand gedrukt voor z’n eerste klant denk ik. De volgende zei ook nog wat en kreeg vriendelijk antwoord. De derde was een vrouw die even gezellig bij ze ging zitten en gelijk ook zeer hartelijk werd begroet. De gezichten bleven glunderen toen ze weer wegging. Zo af en toe zagen we ook een patiënt bij  een dokter naar binnen gaan in boevenkleren. Tenminste dat leek er op, totdat de tweede kwam die had dezelfde kleren aan maar dan niet in rood maar in zwart. En allemaal droegen ze een bandje om de arm en werden nar bezoek door de wegbrenghulp weer naar de ziekenafdeling gebracht. De wegbreng hulp had natuurlijk weer een ander uniform aan, die was blauw geblokt. Alle medicijnen worden volledig afgepast. Pantop-D 2x daags, een kuur van 5 dagen : dan krijg je 10 tabletten. Dat zouden ze in Nederland ook moeten invoeren, heb je ook geen last van zo’n grote verspilling. Hij heeft veel geslapen ook niet verkeerd.

> Ja in deze dagen doet het me denken aan de sint met z’n pieten. Die heeft ook overal een andere piet voor : wegbreng-pieten, balie-pieten, verpleeg-pieten, schoonmaak-pieten, papier-pieten .. Sinterklaas zou eens wat van z’n werk moeten OffShoren naar India – ’t zou hier in goede aarde vallen – ze zijn het hier al aardig gewend.

Dinsdagochtend heeft hij hierdoor wel een ontbijt met de Nederlandse ambassadeur gemist. We waren namelijk uitgenodigd voor een ontbijt met de Nederlandse Ambassadeur die hier in Bangalore was. Mijnheer Eric Niehe (heeft vast vroeger aan rugby gedaan) zat al heerlijk aan het ontbijt met een paar Nederlanders toen ik binnenkwam. In totaal zaten we met iets van 12 mensen uiteindelijk lekker informeel en ontspannen te praten over Bangalore en India. Wat kan er verbeterd worden op de ambassade en waar moet de aandacht naar uitgaan. Tips als watermanagement, wegenbouw, logistiek en zo gingen over de tafel. Ieder heeft zo een rondje gemaakt. Ik kon het natuurlijk niet laten wat te vertellen over mijn beroepsmogelijkheden en mijn leefbaarheidproject in Lingarajapura. Uiteindelijk heb ik eigenlijk niets gegeten. Behalve een croissantje (nog niet eerder gezien hier, en nog lekker ook) van mijn buurman en zo waar er was ook decafe koffie, dus daar heb ik mijn hart mee kunnen ophalen. Ik vond het een zeer plezierige ontmoeting. Achteraf gezien had Paul toch wel meegekund, z’n buikloop was inmiddels gestopt en hij had al vrij gepland voor de ontmoeting … maar ja.

We vinden de reacties op onze site wel grappig. We merken dat mensen wel erg geïnteresseerd zijn in onze persoonlijke gemoedsrust en zo. Nou ga er gewoon van uit dat die goed is en meer willen we er eigenlijk op de site ook niet over kwijt. Voor mij is de week dus goed begonnen maar wat minder geëindigd. Ik heb wat scheermesjes in de buik nu, voelt overigens aan alsof die ook zo weer verdwijnen.

De juf van het schooltje in Lingarajapura heeft besloten om de kinderen nu allemaal in 1 kleine ruimte onder te brengen, want het plafond aan de andere kant kwam wel erg hard naar beneden. Ik heb haar gevraagd mij met het management in contact te brengen, dit kan zo niet doorgaan. Ik neem elke week wel wat mee voor de kinderen op schhool, deze week hebben ze allemaal een ballon en pakje crackers gehad. Leuk om te zien hoe verschillend ze daar mee om gaan. Eén jongetje stopte het allemaal snel en zorgvuldig in z’n tasje (1 van de 4 kinderen uit 60 met een tasje) en hield dat zorgvuldig bij zich. Een jochie begon gelijk met de ballon te spelen en weer een ander meisje at bijna alle koekjes in één keer op. Volgende week maar weer eens wat brengen waar ze wat aan hebben voor de school zelf. Ik heb het projectplan in concept ook gemaakt en ga dat deze week met ECHO bespreken. Ik hoop dat we snel met het onderzoek aan de slag kunnen. Ik heb in een oud krantenartikel gelezen dat deze wijk samen met nog drie andere in deze staat is aangewezen om mee aan de slag te gaan voor herontwikkeling van de sloppenwijk. Ze zouden er in juni mee beginnen. Ik weet niet waar dat is maar zeker niet in Lingarajapura. Ik hoop dat ik ze kan ontmoeten om te zien of we kunnen samenwerken. Maar dat laatste schijnt wel zo’n beetje het moeilijkste van alles te zijn in India.

Deze week ook gesprekken gehad voor een nieuwe hulp thuis. Mijn huidige was zo geschrokken dat ze misschien weg moest dat ze spontaan vriendelijker werd en haar best ging doen het ons alsnog naar de zin te maken. Ik ben woensdag er maar eens voor gaan zitten en heb al m’n opmerkingen eens op een rijtje gezet. Het zijn er best veel, wil ze naar m’n zin gaan werken. Maar ik heb toch maar weer een gesprek met haar en de chauffeur (tolk) gehad om te kijken of er nog eer in te halen valt. Als ik een nieuwe moet inwerken ben ik ook zo weer een paar weken zoet. Dus we zijn weer met frisse zin opnieuw begonnen. Het heeft nog niet direct resultaat maar goed ze heeft nog twee weken en anders is het echt over. Ook de chauffeur gebriefd over wat er moest veranderen. Toen hij gisterenmiddag er voor koos om in de auto slapend te gaan wachten op een volgende rit, heb ik de tuin maar zelf onder handen genomen en evenzo het speelgoed buiten van Yara schoongemaakt. Dat beviel de hulp en chauffeur voor geen meter. Maar ja ik heb ze toch maar even duidelijk gemaakt, dat ik er al verschillende keren om had gevraag dop te pakken. En dat het me nu zo de keel uithing, dat ik het dan maar zelf doe. Volgens Paul helpt dat niet, maar we zullen zien.

Gisteren op stap geweest voor het Sintfeest. Yara eerst met mij. Mooi om te zien, ze wist al precies wat ze wilde kopen en hoe haar surprise er voor Paul uit moet zien. Ook een gedicht heeft ze al klaar. Ze had haar eigen rieten boodschappentas meegenomen en portemonneetje. Bij het afrekenen pakte ze zorgvuldig haar portemonneetje en met de grootste ernst van de wereld werd afgerekend. Het leek alsof ze de eerste auto in haar leven keurde en ging kopen. De jongen bij de balie keek haar vol bewondering aan en vergat bijna spontaan wisselgeld. Daarna mocht Paul met haar en vertelde vol trots hetzelfde. We hebben het Sintfeest vertaald in het Engels zodat de mensen op ons park ook begrijpen welke bijzondere cultuurfeesten wij hebben. Morgen mag Yara een uitnodiging op rijm verspreiden zodat de kinderen van het park komende zaterdag ook de schoen kunnen zetten. Als er wat te krijgen is, zijn ze meestal wel van de partij dus ik ben benieuwd zaterdag. Zondag hebben we het Sintfeest met de Dutch-club, een echte Sint en zijn Pieten zullen van de partij zijn.

Hier Paul nog even.
Deze week een management team meeting in Kerala – in een resort.
3 dagen vergaderen in een luxe omgeving – op zich wel lekker. Maar ’t andere werk blijft zo liggen .. afgelopen week weer 5 sollicitatie gesprekken gedaan voor de nieuwe teams die ik hier moet opbouwen. Toen ik hier 4 maanden geleden kwam waren er zo’n 160 medewerkers – nu al weer 190. We zijn verhuisd naar een andere verdieping en de meeste teams zitten nu bijelkaar. Da’s prettig.
’t Is veel en hard werken – maar wel leuk – je ziet dat er iets van de grond komt. Volgende week hebben we de officiele opening van onze nieuwe verdieping – bloemenversieringen, plafond versieringen – we gaan alle Competency Center medewerkers een T-shirt geven met HP logo en Competency Center opdruk. We gaan in Januari een familie-dag organiseren – kunnen vrouwen en kinderen zien waar daddy die 10 uur per dag doorbrengen. We hebben een Competency Center Colloquium opgezet. Wekelijkse sessies waarbij een teammember verteld over zijn werk, wat er nieuw is aan ontwikkelingen, technologie etc. Geinteresseerden kunnen zich aanmelden en zo’n colloquium bijwonen. Zo ontstaat er hopelijk een beetje kruisbestuiving in de teams. We hebben een Career Development Program opgezet waarbij mensen met ambitie en kennis kunnen doorgroeien naar banen met hogere waardering en salaris.
En zo kan ik nog wel even doorgaan .. voor veel westerse bedrijven is dit allemaal al lang deel van de organisaties – en zijn er hele afdelingen die zich hiermee bezig houden. Hier niet. Hier moet je het zelf van de grond krijgen, ontwikkelen en implementeren – maar da’s nou juist wel leuk !
Tot zover over m’n werk .. een beter beeld zo ?

Ik had in m’n hoofd om twee grote ronde schilderijen te maken. Ik ben op zoek geweest naar iemand die een rond schilders-doek verkoopt of kan maken. Geen succes. Dus heb ik bij een houthandel twee platen ply-wood gekocht. Met die platen hout naar een kleine timmerman – die had een lintzaag. Het koste me een uur om uit te leggen, dat ik er een ring uitgezaagd wilde hebben. Hij ging meteen aan de slag. Maar zoals het begrip ‘tijd’ hier rekbaar is, is het begrip ‘cirkel’ ook niet eenduidig – het was een beetje een hoekige cirkel geworden. Nu moest en nog een randje aan gefreesd worden, waarover het linnen/canvas gespannen kan worden – zonder dat het ’t hout raakt. Dat was niet mogelijk bij deze timmerman .. bij een andere houtman heb ik toen dunne latjes gekocht die ik om die houten rand kon maken – daarmee werd ’t gelijk mooier rond. Bij een andere ijzer-man heb ik toen kleine spijkers gekocht – en hij had zelfs houtlijm. Die latten heb ik er om gebogen en gelijmd. M’n schuurmachine heb ik bij me, dus alles rondschuren en gladmaken kon ik goed zelf. Bij Reliance toen linnen gekocht, 1 vierkante meter voor nog geen 6 euro. Toen zocht ik nietjes, om het doek te spannen en te nieten .. maar zoals de naam al zegt : niet. Bij de ijzerman toen maar kleine spijkertjes gekocht – 50 gram in een stuk krant, 12 eurocent afgerekend – en het linnen er om gemaakt. Ik heb nu dus twee mooie, grote ronde schildersdoeken (rond 95 cm) ... De chauffeur en onze hulp snappen maar niet wat ik ermee ga doen .. ze zullen helemaal verbaasd zijn als ze zien dat het een erg minimal-art kunstwerk gaat worden.

Ik heb afgelopen zaterdag uitgevlast hoe ik hout voor een kast kan krijgen. Planken halen bij de Silverwood houtman (da’s een andere dan voor ply-wood) dan naar de overkant van de straat – daar zit iemand met een zaag, die de planken tot latten kan zagen. Dan met de latten naar iets verderop in de straat – daar zit een timmerman met een schaafbank die de ruwe latten kan schaven. Een mooie klus voor komend weekend .. als ik dan latten en planken heb, maak ik er zelf een IKEA kastje van – of een Ark, ik zie wel.