Kleine hoogtepunten afgelopen weken
Ik had bericht over mijn inspanningen om een rond schilderslinnen te kopen.
Uiteindelijk zelf gemaakt. Het kunstwerk is nu af en hangt op onze vide te
pronken.
Indiërs weten niet wat ze er mee aan moeten – ik vind het mooi.
De kast –
stelling heb ik ook afgemaakt.
’t Hout krulde alle kanten op – ontzettend nat hout. Niet te dicht bij een
bloempot neerzetten anders schieten de planken waarschijnlijk meteen wortel.
Ik ging schroeven halen bij de houtman – een aardige meneer. Kruiskopschroeven
had-ie niet. Wel met een gleufie. Ze kosten 6 rupee per 12. (da’s ongeveer 1
Eurocent per stuk)
Ik vroeg hoeveel zitten er in een doosje, hij zei 100 in een doosje en een
doosje kost 45 rupee. Ik nam twee doosjes – de man keek zijn ogen uit en zei :
many screws !
Ik wiebelde mijn hoofd.
Met beperkte (hand) middelen is het toch goed gelukt.
Hij staat in de bid-ruimte van het huis
– we noemen de kast : Noach.
Hij kan zo in de collectie van Ikea.Groot
Hoogtepunt van de afgelopen week
Yara heeft haar
rapport – in één woord geweldig !
Prachtige cijfers en goede beoordelingen van haar juffen !
Iets om echt trots op te zijn !Tineke's
werk
Echo (de NGO
waar ik mee werk) had een groot kerstfeest voor de (wees)kinderen in een
overheidsinstituut georganiseerd. Zo’n 800 kinderen van allerlei pluimage ( van
de straat geplukt door de politie, ex-prostituees, op straat gezette
gehandicapten, gewone wezen etc) en leeftijden zaten netjes op de grond voor een
heel groot podium. Ik was de enige blanke dus ze zaten me allemaal aan te
staren. En tot m’n verbazing moest ik ook nog als eregast het podium op om de
taart met Antonie (de directeur van ECHO) aan te snijden. Allerlei leuke
opvoeringen volgden. Ik begreep niets van het Kannada (de plaatselijke taal)
maar de dansjes, toneelstukjes waren prachtig om te zien…………de kinderen genoten.
Helaas was de Kerstman met kleine tas met snoep een verkeerde keuze. Hij werd
direct onder de voet gelopen door de kinderen en z’n tas van z’n schouder
gerukt. Het koste even om ze weer in bedwang te krijgen, maar toch…….. Na afloop
kregen ze allemaal een snack, thee snoepje en koek (het kan ook in andere
volgorde zijn geweest). Ze waren helemaal gelukkig.
Wel een beetje wrang om te weten dat het gebouw recht tegenover één van de
rijkste en grootste shopping-malls van Bangalore zit.In The Hindu-
de krant van deze week
De krant
vermeld hier prijzen van grondstoffen. Misschien staat dat ook nog wel in de
Nederlandse krenten, maar ik vond het opmerkelijk.
Een kleine selectie :
- Coffee (Robusta cherry-raw) per 50 kg
bag 4575 Rupee / ~78 Euro
- Cotton (M.P. H-4) per quintal 17000 Rupee / ~290 Euro
- Eggs (Bangalore) per 100 157 Rupee / ~2.68 Euro
- Garlic per quintal 1700 Rupee / ~30
Euro
- Rice (Medium) per quintal 1300 Rupee / ~22 Euro
- Cement (Diamond Power) per 50 kg bag 215 Rupee / 3.68 Euro
- Gun Metal Scrap per
kg 229 Rupee
- Lead per kg 68 Rupee
- Tin per kg 590 Rupee
- Copper per kg 416 Rupee
(voor zover ik weet is een quintal 48.95 kilogram)Vakantie
We waren een weekje op vakantie in het noorden van India : Delhi, Agra en Jaipur.
Een kort overzicht met wat foto’s.
Met JetAirways Business Class naar Delhi gevlogen, zeer comfortabel. Yara voelde
zich net een prinses.
In Delhi overnacht bij hotel Madonna.
Veel gelopen, veel gezien – er is in Delhi meer armoede dan in Bangalore, meer
straatmensen, meer bedelaars. Veel indrukken.
- Mooie parken met tombes – schitterend in het ochtendlicht.
- Albert Hall (Histories Museum van India) – oude meuk
- India monument.
- Afdingen bij Autoriskja’s
- De grootste moskee van India – en de grootste geitenmarkt ..Het was wel kouder in het noorden. ’s
Ochtends duurt het langer voordat het opwarmt, en ’s nachts koelt het sterk af
tot een graad of 8 schat ik.Kerst in India – niet echt ..De trein
Op het treinstation van Delhi kaartjes
gekocht voor de reis naar Agra. De Indiase spoorwegen hebben aan klandizi geen
gebrek – Er was geen doorkomen aan op het station – wat een mensen. Onze trein
naar Agra geen de volgende dag om half acht ’s ochtends.
Zo’n station in de vroege ochtend is een belevenis.. deed me denken aan foto’s
van het Centraal Station in Amsterdam in de jaren vijftig. Overal kisten,
zakken en balen – veel mensen die reizen, maar ook sjouwers, kruiers, mensen die
op het station lijken te wonen – kinderen die kunstjes doen en geld vragen. Veel
aktiviteit en rumoer. Een lange trein met wagons van veel staal en kaal hout
kwam aanrijden – ruim op tijd. Op onze kaartjes stonden het wagonnummer en de
stoelnummers – makkelijk te vinden. ’t Was koud in de trein – gelukkig dat de
honderden ventilatoren aan het dak uit waren. Tegenover ons zaten twee oude
mannen. Een ervan zat pruimtabak te draaien in de palm van zijn hand en zat de
hele weg lekker te pruimen. Ook al zo’n jaren vijftig dingetje .. Later kwam er
bij de twee mannen tegenover ons een jonge man zitten – hij zag het HP logo op
m’n jas en vroeg of ik daar werkte. Hij vertelde gedreven over zijn werk : GPS
en navigatie systemen in India. Interessant – als straten geen namen hebben hoe
zet je dan een navigatiesysteem op .. Toen de conducteur kwam bleek deze jonge
man geen geldig bewijs voor een zitplaats te hebben. Hij moest eigenlijk naar
een ander gedeelte in de trein verhuizen.
Toch bleef hij rustig zitten. Op het bankje was plaats voor 3, maar er kwam nog
een man aangelopen. Omdat het koud was had hij een warme trui aangetrokken.
Waarschijnlijk van zijn vrouw – het was zo’n lichtblauwe fluffy trui – meer een
Pino pak.
Nu waren ze met z’n vieren op een bankje voor drie. Niemand werd kwaad of
opgewonden. Ze schikten gewoon een beetje in – gingen een beetje half voor
elkaar zitten enzo.
De conducteur kwam later nog een keer terug en vertelde de jonge man dat hij
echt naar een ander gedeelte moest omdat hij geen geldig plaatsbewijs had. Hij
zei weer jaja – maar bleef toch maar rustig zitten.
Leuke taferelen in de trein – van een eindje
verder kwamen ze ons koekjes brengen. De krant werd gedeeld – er kwam een
jongetje voorbij met een grappige muts met een balletje aan een touwtje die
allerlei kunstjes deed – en daarna geld kwam ophalen. In een coupe verderop
werden kinderen in het bagage rek gehesen om te slapen. Er zat een chinese of
japanse jongen verderop – die had het erg koud. Hij zat tussen 4 vrouwen die
medelijden hadden. Ze gaven hem een dekentje, bonden hem een sjaal om het hoofd
en voerden hem nootjes, koekjes en warme koffie. De jongen at, dronk en gedroeg
zich alsof hij zelf een vrouw was .. De vrouwen hadden er veel lol om.
Het uitzicht uit de trein in India is net zo
als in Nederland.
Het lijkt alsof de wereld met de rug tegen de treinrails wordt gebouwd. Alle
rommel, viezigheid en narigheid wordt tegen de rails gelegd, zodat de reizigers
in de trein het gevoel hebben alsof ze langs de achterkant van de maatschappij
rijden ..
Nog niet zoveel gorigheid en armoede bij elkaar gezien.
Onze reis duurde bijna 3 uur – de trein reed op tijd – alles goed georganiseerd.
Britse koloniale erfenis waarschijnlijk. De Indiase spoorwegen schijnt de
grootste werkgever ter wereld te zijn.
De Taj Mahal
In Agra staat ie.
En lange rijen voor de ingang. Onduidelijke aanwijzingen over hoe de entree
procedure gaat....
Na verloop van tijd werd duidelijk dat vrouwen in een rij staan, mannen in de
andere. Je mag geen kauwgum, snoep, chocolade meenemen het terrein op. Rookwaren
zijn ook verboden : het marmer moet natuurlijk wit blijven. Er zijn zelf
fabrieken afgebroken in de buurt van de Taj omdat die teveel rook produceerden
waardoor het marmer aangetast kan worden. In de buurt mogen alleen elektrische
auto’s rijden. We hebben dus de rugzak met etenswaren ingeleverd. Toen bleek dat
ook je mobiele telefoon moest worden ingeleverd. Bij een ander loket. Met wit
potlood schrijven ze een nummer op je telefoon en leggen hem op de grond. Je
krijgt een briefje mee met hetzelfde nummer – en kan later je telefoon weer
ophalen. Iedereen werd bij binnenkomst gefouilleerd. De mannenrij ging sneller
dan de vrouwenrij. Ik moest 45 minuten wachten voordat Tineke binnen was .. Er
zijn per dag 20.000 bezoekers bij de Taj Mahal – dus het was een beetje druk.
Wel een prachtig imposant en indrukwekkend
gebouw.The Red City
Zo wordt Jaipur ook wel genoemd.
De chauffeur die ons van Agra hier naar toe bracht
had moeite ons geboekte hostel te vinden. Achteraf hadden we mogen hopen dat hij
het nooit had gevonden.
Zo de laatste dagen van de vakantie is het wel lekker
wat rustig te zitten in een mooie omgeving beetje achteraf dacht ik. Helaas liep
het iets anders. De eigenaar was druk met z’n goeroe die op bezoek was, de twee
kamers die we geboekt hadden lagen niet bij elkaar.
De kamer die we kregen was
koud, de douche stuk en het beloofde ontbijt en diner was vanwege de goeroe niet
mogelijk. Ach het mag de pret allemaal niet drukken ook al deed het dat wel een
beetje. Rickshaws waren amper bereid voor een fatsoenlijke prijs ons te rijden,
dus als we nog niet konden afdingen in de loop van de tijd, dan hebben we het
hier nog eens extra geleerd.
Via
Mumbai met het vliegtuig weer terug naar Bangalore, het was weer genieten in de
Elite class. We gingen weer naar huis. ’t Voelde fijn om weer met onze eigen
spullen en dingen te zijn – thuis in Armadale.Chauffeur
Onze chauffeur is de laatste tijd vaak
verkouden. Hij rochelt en proest dan onsmakelijk van zich af. We denken dat hij
te weinig kokosmelk drinkt. Een recept wat hij ons altijd voor alles geeft.
Meestal is het na een feestje of te korte nacht. We hebben er nu maar eens wat
van gezegd, want het is wat onsmakelijk en onhygiënisch om steeds het gevoel te
hebben in zijn bacillen te moeten zitten. Hij verzorgt zichzelf ook onvoldoende,
loopt soms een hele week in de zelfde vieze kleren. Het gevolg is dat hij nu een
andere chauffeur heeft laten komen voor een dagje. Een erg aardige man die
eerder een jaar of twee voor een collega van Paul heeft gereden. Tja we zullen
zien hoe het verder gaat met Pascha. Zo af en toe blijft het tobben met
personeel.De Post
Het is heel vervelend dat we zo af en toe
moeten horen dat er postpakketjes zijn gestuurd die niet aankomen. Daarom nog
even een tip: we vinden het heel lief dat jullie wat willen sturen maar vinden
het nog meer vervelend als dit mis gaat. Een kaart en of brief komen meestal wel
over. Als er dan toch een pakketje wordt gestuurd is het het beste er voor te
zorgen dat dit geregistreerd gebeurt en het adres is zoals we dat op onze site
hebben staan. Geregistreerd verzenden is niet hetzelfde als aangetekend (en dus
ook minder duur) maar heeft wel een nummer. Gaat het dan mis, dan kan zowel
vanuit Nederland als vanuit hier gekeken worden waar het blijft steken. De
postman hier in Whitefield vertelde me dat hierdoor de meeste post alsnog op z’n
pootjes terecht komt. En het is erg belangrijk om de post goed af te sluiten,
alles scheurt hier of komt anderszins kapot over. Zodra we trouwens iets
ontvangen laten we altijd even weten dat we het hebben gekregen en niet alleen
om de ontvangst te laten weten.
|