Na van het blauwe kastje naar de muur te hebben geschreven nu maar weer eens onze “gewone” wekelijkse belevenissen.

Op thee visite

Een maand of twee geleden was ik door één van de vrouwen van het park voor de thee uitgenodigd. Dat kwam toen erg slecht uit zo in een weekend op zaterdagmiddag, dus netjes afgemeld. Au, dat moet je eigenlijk niet doen. Maar ja ik kreeg een tweede kans. Omdat ik de vorige keer niet kon, en mijn duitse buurcrouw Britta ook niet waren we nu uitgenodigd op de doordeweekse dag. Yara wilde wel alleen thuis blijven om haar huiswerk te doen, kon ik gezellig theedrinken om ‘s middags 5 uur. We hebben het over de rituelen bij bruiloften gehad, Ik was natuurlijk zo klaar, maar bij Hindus kan dat dagen doorgaan. Ze hadden de grootste lol, want ze wisten zelf ook niet wat het allemaal betekende. Je doet gewoon wat de de voorganger zegt te doen, en dat herhaalt zich dan allemaal 7 keer …… en toen viel de stad en kwamen er 7 magere koeien aan…   Afijn het gesprek werd aan tafel met allerlei snacks en zoetigheden voortgezet. En raad eens, de gastvrouw hield niet van thee en koffie, dus zat ik daar met melkthee met suiker (m’n glazuur!).

Cultural TISB week

Volgende week cultural week op de TISB. Yara’s klas werkt over de Philippijnen. Dat vertelt ze dan op woensdag avond 6 uur, vlak voor het eten. Oh ja ik heb mijn info over Philippijnen nog niet af en het moet morgen ingeleverd. Ze heeft dus een agenda waar normaal gesproken altijd alles in staat, dit was ze vergeten er in te zetten. Het moet gezegd ze had al wel wat bij elkaar gezocht, dus mam’s heeft er nog wat plaatjes bijgezocht en gefatsoeneerd en was er toch snel weer even 2 uurtjes zoet mee. De volgende morgen: het hoeft niet per se hoor, maar als ik het wel inlever krijg ik denk ik wel weer extra merits. Grhrh………ze was weer de enige die wat inleverde en ja hoor, 5 extra merits. Ze was 3 keer over bij een andere groep ingedeeld, het werd uiteindelijk Food. Zondag aan het printen, knippen plakken en haar charter cart was klaar. Heeft ze erg leuk gedaan. En of ik volgende week dan wel wat Philippijns wil koken……levert denk ik 10 extra merits op.

Renuka moet verhuizen

Het huurcontract van onze hulp loopt 1 maart af.  Of we haar willen helpen bij het leasen van een ander huis. Ach ja waarom niet. Maar dan gaan we wel eerst om de tafel om de opties te bespreken. Oh oh wat is haar engels dan slecht, ze begreep er niets van. Wat anders huren in Whitefield is ten eerste drie keer zo duur als een dorpje iets verderop en de meeste huurcontracten lopen een jaar om vervolgens verdubbeld weer verhuurd te worden. Dat schiet niet op. Het huis wat ze nu huurt kan ze wel kopen, maar is onbenullig duur. Ik heb Chinmayee (onze buurvrouw) gevraagd of ze wil vertalen en de opties doornemen. Renuka wilde er niet bij zitten, dat voelt erg ongemakkelijk gelukkig vond de buurvbrouw dat ook, dus wilde er ook bij gaan staan. Na enig aandringen kregen we Renuka op het puntje van de bank. Hele verhalen en ik kreeg telkens 1 zin vertaald terug. Ik denk dat Chinmayee nu wel zo’n beetje alles weet over ons en Renuka. Het is al snel 1 maart dus we moeten wel snel handelen. Ze kan ook een huis leasen iets verderop dan waar ze nu woont. Tja dan is ze wel 3 jaar onder de pannen, en heeft dan ook wat kunnen sparen, maar wat dan?We gaan het er morgen weer over hebben.
De dochter van Renuka was laatst te spelen, voor haar een soort van pretpark bij ons. Ze hebben geschilderd, gefietst, speeltuintje in, cola met een reep……………wat een leuk grietje. Net zo lang als Yara, maar wel 4 jaar ouder.

Orange county

Paul is weer eens met z’n managers op stap geweest. Schrijft hij zelf over, denk ik.

Tsja .. we zijn met de bus naar Orange County geweest – iedereen zei dat dat maar een uur of 4 met de bus was – ’t bleken 6 uur te zijn. Een prachtig ressort dat deel uitmaakt van een grote plantage. Ze verbouwen er koffie, peper, vanille, kruiden. Prachtig. Ik had er een kleine villa met privé zwembad. Allerlei faciliteiten. Waarvoor waren we daar ook alweer ?
Oh ja .. de jaarlijkse Planning meeting, om de plannen en doelstellingen voor komend jaar te bepalen. Daar zijn we met het hele managementteam goed mee bezig geweest. Verder was er veel plezier – wel leuk om te zien hoe die mannen met elkaar omgaan – zonder gêne. Ramki – een grote zware man - wilde het zwembad in maar kan niet zwemmen. Shishir – een kleine ielige man – hield hem onder de buik vast zoals je dat in Nederland met een kind doet. Maar op die manier kon Ramki soort van zwemmen. Ze zitten aan elkaar – ze hebben lol.

Foto van het hele team .. zie de baas daar nou toch zitten ..

Mum’s lunch

Tja hier kan ik kort over zijn. Alle moeders van de klas van Yara’s school - grade 3a en b hebben bedacht om 1 keer per maand samen te lunchen. Ik ben nu twee keer geweest en heb dus al vier keer over kunnen slaan. Deze keer geprobeerd een thema behandeld te krijgen. Ik was nogal teleurgesteld in de school van Yara, ze hebben er namelijk 2 maanden over gedaan om mij duidelijk te maken dat ze geen transport voor het Bala Mela kunnen regelen omdat de bussen geoutsourced worden……..ALSOF IK DAT NIET WIST. Het ging er nu juist om dat zij dat zouden regelen. Ik denk dat is een mooi moment om de moeders te vragen wat ze er van vinden dat de TISB ook eens vast wat gaat doen aan charity. Twee moeders kwamen zachtjes naar me toe met de lunch, dat ze dat wel een sympathiek idee vonden. Maar veel verder kwamen we ook niet. Ik had dit keer hutspot gemaakt en heb ze een behoorlijk poepie willen laten ruiken, het ging niet door. Eigenlijk wel triest voor woorden. Maar ja misschien is 12 van de 50 vrouwen die op de lunch komen net een verkeerde vertegenwoordiging.
Mijn voorstel om bij een volgende lunch een thema of activiteit te koppelen vervalt hier ook mee denk ik.

Ontmoeting consul

Een heel gedoe om te regelen dat en Yara opgevangen werd uit school, ik bij het hotel van de ontmoeting op tijd zou zijn en Paul op tijd de auto weer had om thuis te komen. Want de consul generaal had gevraagd of ik in wilde gaan op een ontmoeting met hem in Taj West end. Weer zo’n zeer duur en groots mooi hotel. Na een half uur wachten geprobeerd zijn telefonnummer boven water te krijgen. Altijd als ik een nummer nodig heb heb ik het niet bij me. Maar het houdt je tijdens het wachten bezig. En hij kwam er net binnen. Grote stevige man, worden ze zeker op geselecteerd, de ambassadeur was ook al zo groot. Ik heb de Dutch club weer even voor het voetlicht gebracht. Hij had me voordat we naar India kwamen in contact gebracht met Fionna Prins. Hij was nu ook nieuwsgierig naar mijn werkideeen. Verteld van het “happy kids project” natuurlijk. En  verteld dat ik na maart ook als consultant weer het één en ander wil zien op te pakken. Uiteindelijk nog een aardig tijdje met elkaar, in het engels, gesproken. De economisch ambassadeur (Indiër)was er ook bij. Aardige man. Die avond hadden ze een bijeenkomst belegd met de topmensen van de Nederlandse (dochter)bedrijven. Ze wilden een kring opzetten voor Bangalore. We zullen zien en horen wat er van terecht komt.

ECHO Bala Geram (Bala is kind en Geram is verandering)

Vorige week had ik een grote doos met jongenskleertjes gekregen om aan ECHO te geven. ECHO heeft namelijk ook een tehuis voor kinderen die alleen maar op straat hebben gewoond, of lange tijd in kinderarbeid gevangen zijn geweest of mishandeld, oftewel de sociaal zwakkeren in deze stad. De meeste kinderen zijn nooit naar school geweest, dus ECHO vangt ze eerst op in een soort tehuis dat hen weer wat basisnormen leert en basiskennis bijbrengt om later weer in het reguliere onderwijs in te kunnen stromen. De kinderen hebben er alle leeftijden. Ik was er 3 weken geleden uitgenodigd omdat ze het tehuis gaan verdubbelen en er komt een klaslokaal bij, de eerste paal werd geslagen. Een groot ICT-bedrijf financiert de verbouw, maar verder hebben ze ook niets. De kinderen waren dolgelukkig met de kleren.