Een verhaal van Yara.
We zijn op vakantie geweest in Tamil Nadu,
een provincie in India. We zijn eerst naar Kanchipuram geweest. een best wel
mooi plaatsje. Voordat we echt naar het hotel gingen zijn we naar een school
geweest waarvan de directeur een nederlandse vrouw is, Hanna. Ze is getrouwt met
een Tamil en is samen met hem een school begonnen dit hebben ze “Center for
Perfoming Arts” genoemd. (in het Tamil : Kuttu Kalai Kudam) het is een soort van
theater en muziek school gecombineerd met gewone Tamil en Engelse lessen. Toen
we er aan kwamen kregen we meteen thee en een banaan en koekjes. Toen vroeg
Hanna in het tamil of de kinderen een liedje met dansen en een klein
toneelstukje wouden doen en alle kinderen vonden het meteen geweldig. Ze
begonnen met een introductie in tamil en Hanna vertaalde het voor ons. Het begon
met heel veel muziek en gesang en toen kwamen er twee clowns later na een kleine
break waren er een paar dansjes en een toneelstukje over een toneel leraar die
zijn kinderen aansprok dat ze het spelletje te hard en te grof aan het spelen
waren. Hiernaa heb ik met een paar van die meiden gespeeld en kreeg ik bangels
en een paar oorbellen, ik heb ze allemaal heel erg bedankt en een knuffel
gegeven. hierna gingen we naar een temple - alleen hij zat opslot, de man van
Hanna ging de sleutel ophalen in het dorp ………. een paar minuten later kwam er een
vrouw aan met over haar schouder een knoepens grote sleutel een van de
jongentjes moest door een klein deurtje klimmen om de grote deur open te maken,
eindelijk konden we naar binnen. Het was een hele grote mooie temple en we
kregen allemaal een stip op onze hoofd. Nadat we hun uitgeswaaid hadden gingen
we naar het hotel ik heb heerlijk gegeten en geslapen maar pappa en mamma niet
echt lekker geslapen ….. weer harde bedden.
Na een hele dag reizen zijn we naar
‘Mammalapuram’ of ook wel ‘Mahabaliapuram’ genoemt. Het lag aan de zee we werden
gewezen naar een klein huisje en hebben onze koffers er neer gezet en uitgepakt,
het was niet zo’n schone bende daar maar ja we konden er wel tegen. We hebben
die dag alleen maar een beetje gewandeld door het dorpje dat achter ons lag. We
zagen een paar mooie bergen waar je naartoe kon en zijn er in gegaan. We zijn
hellemaal naar boven gegaan en moesten op de foto met een paar indiase mannen
die erg roken naar zweet. Na dat zagen we een paar mensen een aap pesten en die
aap nam de tas van hun mee we zijn snel naar de andere kant gelopen en zijn snel
weer naar beneden gegaan we dachten die aap hoeft onze tas niet te stelen. We
zijn iets verder het dorp in gegaan en zagen een heleboel steen hakkers en
karvers we zagen een mooie kop van budda en vroegen wat de prijs was. Die man
zei ja dat weet ik niet dat moet ik even aan mijn baas vragen de baas komt
meteen en zegt dat het 30 duizend ruppee ( 450 euro) was we zeiden tegen elkaar
ja heel erg veel plezier met je prijzen - echt niemand koopt het voor zoveel. We
kwamen later bij een mooie temple an en wilden er wel in we moesten geld betalen
het was minder voor indiase bewoners dan voor touristen …….. de man achter de
balie zei dat we het voor een tourist moesten betalen omdat we blanken waren.
Wij zeiden: ‘echt niet’ ! Wij betalen het voor een indiase bewoner ik was nog
gratis voor mij want ik zat onder de zestien, we lieten de man achter de balie
onze ‘Indiase PAN-kaart’ zien en ook onze kaart dat we in india woonden en hij
zei dat dat niet de goede was omdat het er ook in een andere taal opstond dan
hij wist .. ja we hebben het er in het engels en nederlands er op staan. Nou hij
wou nog steeds niet dat we voor indiase bewoners moesten betalen. We zijn gewoon
weggelopen en zeiden doei als je ons niet gelooft dan gaan we maar. niet
iedereen is hier even aardig en gelooft je ook niet altijd, maar gelukkig de
meeste mensen wel.
We zijn daarna terug gegaan en hebben toen
in het warme zwembad water van ‘Sea Breeze’ (het hotel waar we zaten) gezwommen.
Ik bleef er heel erg lang in spelen en zwemmen alleen pappa en mamma vonden het
water te warm. Na het zwemmen zei mamma dat we te weinig sporten en dat we elke
dag van de vakantie als het lukt 10 baantjes gewoon schoolslag zwemmen en 5
baantjes borstcrowlen en dan voor extra een sprint tegen pappa doen met mamma
als scheidsrechter ( ik heb al een keer gewonnen en 1 keer waren we tegelijk
klaar). ik dacht oke best wel leuk. Ik vind zwemmen leuk en ik vind het ook niet
echt heel erg om te doen. De volgende dag erg snel inpakken en wegwezen eerst
natuurlijk wel een heerlijk ontbijtje eten zodat je in het midden van de dag
niet in een keer van je stokje valt!! Ik mocht deze keer weer voor in naast
Isaac zitten want op de heen weg naar Kanchipuram had ik geprobeerd achter in te
zitten maar het beviel niet echt goed. Ik heb alle toll bonnetjes bewaard voor
mijn vakantie album.
We hebben een uur of 3 moeten rijden en we
waren bij “The Dune Eco Hotel“ (The
Dune), het is een heel erg mooi concept zoals mamma dat
noemt, waar pappa al eens een keer met zijn werk was geweest en erg graag terug
naar old good memories ging. Mamma vond het een goed idee en kleine Yara had er
niet echt veel over te beslissen (uiteindelijk vind ik het meestal wel best)
Het is een heel erg uitbereid en mooi
opgezet park met allemaal verschillende soorten huisjes. een fransman is dit
allemaal begonnen en heeft het meeste bedacht, hij is kennelijk heel erg
creatief in denken en ontwerpen……. want de huisjes waar wij in gezeten hebben
zijn echt heel erg prachtig. we hebben in een soort van hut gezeten ‘Flower
House’ genoemd, er zijn erg veel bloemen er om heen, dit is kennelijk waarom het
‘Flower House’ is genoemd. het is aan de zijkanten helemaal open (er staat
gelukkig wel een heg met gedroogde palm bladeren om heen waar niemand je door
heen kan zien) en er staat een groot twee-persoons bed in waar pappa niet in
past mamma amper en ik heel erg makkelijk, er hangt wel een muggen klamboe om,
tegen over het bed staat een bank dat pappa als bed heeft gebruikt en schuin
tegenover het bedbank staat een tafeltje met een stoel. Er is ook een best grote
tuin waar een picknick tafel staat en een parasol. En natuurlijk is er ook een
badkamer maar wel een eh heele arparte badkamer er is een speciale hut er voor
gebouwd waar je van uit de slaap hut naartoe kan en daar zijn twee was tafels en
een hele mooie douche er is ook een toilet, het is allemaal in het open dus als
je je ’s avonds wil douchen kun je de sterren in de hemel zien. Jammergenoeg was
deze kamer alleen maar vrij voor twee dagen en moesten we naar een ander huisje,
dan hadden pappa en mamma het ook wel gehad in zo’n open hutje en wilden wel
iets met airco en iets dat dicht zit nu zitten we dus sinds vandaag in een ‘Wood
House’ waar alles van hout is gemaakt, de vloer de meubels maar het bed
gelukkkig niet! er is ook een hele mooie tuin waar pappa en mamma heel erg graag
zitten lekker een kop thee of koffie te drinken. Het is hier een echt
luxeleve!!! We hebben geen heet water maar we hebben er om gevraagd en hopen dat
het snel komt zodat we echt lekker kunnen douchen. We vinden het hier heel erg
lekker rustig en hebben erg goed kunnen slapen, mischien wel beter dan in
Bangalore ... geen lawaai van vliegtuigen, geen harde bedden, niet al te licht
en geen mosque die je elke ochtend wakker maakt. (de volgende dag) We zijn
vandaag naar het strand geweest en hebben heerlijk gewandeld, er waren best veel
dooie vissen aan de kant (de kraaien hadden een goede maaltijd), er is niet echt
veel aan te doen. we hebben heel erg veel aparte schelpen aan de kant gezien en
hebben er ook een paar mee genomen die niet kapot of vies waren, we hebben er
een tussen gezien deze was knal groen en een beetje fluoserend, het is een hele
mooie (zie de foto hellemaal onder aan waar mijn naam staat). Mamma zij dat het
wel mooi is om een houten rechten plank te kopen en al mijn schelpen van thuis
en van vakanties er op te leggen, het leek me een leuk plan. Verder terwijl mijn
ouders een boek lezen zit ik meestal ontwerpen uit te zoeken voor een gezellige
kamer, zoals een kruiklamp, knopen cd houder, een bloemen boeken houder en nog
veel meer, ik vind het heel erg aardig dat pappa mij hierbij wil helpen en mama
met de prijzen uitzoeken, ik moet het namelijk van mijn eigen zakgeld kopen. Nu
ik het over kopen heb, ik heb samen met mamma en pappa een nieuwe regel gemaakt
dat ik meer zakgeld krijg maar er wel meer voor moet betalen, zoals extra
boeken, extra snoep, cadeuatjes en nog veel meer. Ik vind het niet zo erg want
ik vind alleen sparen ook saai!!
Ik wens jullie een fijne dag toe en een hele
erge goede gezondheid
ps: niet vergeten wie de kwis van de
beestenbende van vorige keer wint krijgt een cadeuatje opgestuurd dus ik zou zeggen nog een
terug kijken en antwoorden!
je kunt je antwoord naar
T.otter@in-z.com sturen
groeten Yara
Nog een paar toevoegingen van Paul en
Tineke.
Yara in Bangalore.
Samen met een aantal andere blanke kinderen
was Yara gevraagd om fotomodel te zijn voor een advertentie van de Deccan Herald
– een krant hier in Bangalore. Deccan Herald wil zich meer profileren als
een internationale krant, en hoe kun je dat beter doen dan met Europese
kinderen. De kinderen zouden geschminkt worden met
Europese vlaggen op hun gezicht .. Tineke is er met Yara geweest – en na
wachten wachten wachten was Yara aan de beurt. Ze kreeg de Engelse vlag
toebedeeld. Het schminken duurde lang. Het maken van de foto’s nog langer. Ze
wilden een ‘natuurlijke’ lach van Yara. Dat viel blijkbaar niet mee. Dan wilden
ze ook nog dat haar haren los in de wind zouden wapperen. Met een grote ventilator zou dat wel lukken.
Yara moest met haar rug naar de cameraman staan, zich dan ineens omdraaien met
haar haar in de wind – en dan haar gulste lach geven .. Ja, als fotomodel is het
leven niet eenvoudig !
Tineke en Yara hadden er weinig fedusie in.
Totdat we vlak voor onze vakantie in de auto
zaten. We zagen ineens een groot reclamebord van Deccan, met een ander meisje
met een vlag op haar gezicht.
Nou ja .. misschien waren de foto’s van Yara
niet goed genoeg bevonden. We bleven zoeken een uitkijken naar reklameborden ..
op de terugweg zag Isaac ineens een groot bord beven de weg met de kop van Yara
.. iets verderop reed er nog een bus met grote reclame op haar zijkant .. Yara
wordt nog bekend in Bangalore. Toen hoorden we van Peter dat er een meer
dan levensgroot reclamebord naast de weg van het vliegveld staat – met Yara ..
Hier een paar foto’s van Yara in Bangalore. We hebben een fotomodel in de
familie !
De VOC in India
In Kanchipuram vertelde Hanna ons over een
oud Nederlands Fort in Sadras.
Sadras was op de weg naar Pondichery. Dus
daar moesten we dan maar eens gaan kijken. Geen toeristengids vermeldt dit fort.
We moesten de kleine weg langs de kust volgen – dat viel nog niet mee. Isaac,
onze chauffeur, wilde telkens de weg vragen.
Na wat rijden vonden we het fort aan zee.
Een oude VoC nederzetting uit 1600 ofzo. Op de route naar de Oost. Er was een
kleine begraafplaats met Nederlandse grafstenen en teksten. Wonderlijk zo midden
in India.
“Hier leyt begraven Ammarentia Blochovius,
gebooren den 21st Juny anno 1644 Tot Hoorn. Huysvrouwe van Lambert Hemsinck,
opperhooft dezes …’’
Terwijl we wat rondkeken, kwam de bewaarder
van het fort naar ons toe en gaf ons een rondleiding. Veel verhalen. De overheid
had een deel van het fort laten herbouwen en reconstrueren. Dat leek eigenlijk
nergens op
De bewaarder liet ons stenen met een soort
inkerving dat een ‘bordspel’ geweest moet zijn. Hij had hele verhalen .. wel
aardig.
Tot slot nam hij ons mee naar de ruimte waar
hij woonde. Onder één van de gewelven .. daar lag achteloos nog een stapeltje
scherven van pijpjes, chinees en engels porselein en wat Delfts Blauw. Hij deed
wat scherven in een zakje en gaf het aan Yara – waarschijnlijk in de hoop op een
goede fooi – hij had pech – we hadden alleen nog wat kleingeld .. En ook zonder
die fooi voelden we ons al erg schuldig.
De bewaarder van ‘historie’ in India die
zijn oudheid weggeeft aan wat toeristen.
Het voelde als grafschennis. Als ontering
van de geschiedenis – daar zo te staan met scherven uit 1600 van de VoC, of de
Engelsen erna.
Maar ja ..
Sri Aurobindo Ashram en Auroville
In Pondichery is een Ashram gewijd aan Sri
Aurobindo, een Yogi en inspirator voor vele Indiers. Een Franse vrouw sloot zich
bij hem aan en werd ‘The Mother’ genoemd. Zij had een idee om een Nieuwe Stad
the stichten, een universele stad, gericht of spirituele eenheid van mensen.
India gaf haar de mogelijkheid zo’n stad te stichten : Auroville. Als hart van
de stad is er een oude boom – een Banyan Tree.
Tineke had er eerder over gelezen. Erg
interessant. Er wonen mensen van 55 verschillende nationaliteiten. Idealistische
doelstellingen. Ze zijn 20 jaar geleden begonnen.
We zijn er naar toe gegaan. Naar het
bezoekerscentrum. Interessant – mooie gebouwen. Strak design. Erg elegant.
Er is ook een medidatie-centrum, Matri
Mandir genoeemd. ‘The Mother’ had zich dit gevisualiseerd als een spiritueel
centrum. Bij het bezoekerscentrum kon – eh moest - je eerst een video bekijken
met achtergronden. Toen kon je een pas krijgen om het te gaan bekijken. Na 1 km
lopen zagen we de gouden bol naast de Banyan Tree. Mooi gebouw .. we wilden
doorlopen om ’t eens van binnen te bekijken. Jammer.
Een bewaker vertelde dat we niet verder
mochten. Als je binnen wilde, moest je je aanmelden voor een meditatie-sessie.
Dat kon alleen telefonisch tussen 9 en 10 ’s ochtends. Ahh.. Grrr.. Waaron
zeggen ze dat niet meteen ?
De volgende ochtend gebeld. Na 65 keer
proberen had ik geluk en kreeg verbinding … allerlei restricties – maar ik heb
me gedragen als een verheven geest, met kristal-zuivere bedoelingen en een
diepste wens om met mijn gezin te mogen mediteren in een universeel centrum. Met
een open geest die alleen en slechts de wereldvrede nastreeft. Die in een derde
bewustzijn bevlogen was geraakt over het menselijk probleem, en diep geloofde
dat alleen door meditatie en verlichting de uiteindelijke verlossing gevonden
kan worden – en die .. Ja ja de mevrouw vond het al goed – we mochten die
middage komen. Dat wil zeggen – ik mocht komen – en na aandringen mochten Tineke
van Ingen en Yara van Ingen ( ja dat is mijn dochter, maar die is al 12 en doet
op school ook Yoga en meditatie) ook nog wel mee.
Die middag weer naar Auroville, en werden
toegelaten tot het Matri Mandir.
Aan de buitenkant gouden disc’s, aan de
binnenkant een schitterende ruimte met marmeren moziel, gouden strips, stromend
water. Schitterende details. Via hellingen moesten op witte sokken naar boven.
Na een bepaald gedeelte mocht er niet meer gesproken worden. We kwamen in een
wit-marmeren ruimte met 12 pilaren – en een opening in het dak. En in het midden
van de ruimte een kristallen bol.
Er was eerst blijkbaar wat bewolking, maar
op een bepaald moment kwam er door het dak een heftige bundel zonlicht loodrecht
naar beneden – die precies op de kristallen bol viel .. een verheven moment in
een verheven ruimte!
tot de volgende keer - Paul,
Tineke & Yara
|